Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

Η αγάπη μέσα απο τον θάνατο!!

Πριν λίγες ώρες πέθανε ένας πολύ αγαπημένος φίλος της κόρης μου ο Λεωνίδας σε ηλικία 31Χρόνων απο καρκίνο,επίσης την παραμονή της πρωτοχρονιάς, χάθηκε ακόμη ενας κοινός φίλος και των δύο κοριτσιών μου σε δύστυχημα με την μηχανή ο Γιάννης. την ίδια ηλικία περίπου...Αυτή μου η ανάρτηση λοιπόν ,είναι αφιερωμένη στην μνήμη αυτών των δύο παλληκαριών,διότι τα γνώριζα πολύ καλά και τα αγαπούσα και τα αγαπώ σαν δικά μου παιδιά. Νιώθω λοιπόν την ανάγκη να το κάνω,διότι ξέρω την μεγάλη οδίνη που περασαν η κόρες μου με τον χαμό του Γιάννη ,τον χειμώνα και τώρα της μικρότερης κόρης μου για τον χαμό του Λεό, απο την Πάτρα, όπως τον φωνάζουν οι καλοί του φίλοι .... πιστεύω πως με αυτα που θα γράψω,θα ανακουφίσω τις τρυφερές ψυχούλες των παιδιών μου,μα και όλης της παρέας.....Θέλω να πιστέψουν ακλόνητα,όπως πιστεύω και εγώ και οι περισσότεροι συνάνθρωποι μας,ότι ποτέ δεν χάνουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε,ακόμα κι αν μεσολαβίσει ο θάνατος. Συνεχίζουν να συμμετέχουν σε κάθε πράξη,σε κάθε σκέψη μας σε κάθε απόφαση που πέρνουμε.Η αγάπη τους μένει ανεξίτηλα αποτυπωμένη στην μνήμη και ζεί στην καρδιά μας.Παρηγορούμαστε στην σκέψη πως η ζωή μας έγινε πιό πλούσια και πιο περιεκτική απο την στιγμή που μοιραστήκαμε την αγάπη τους. Μολονότι κάποια μέρα όλοι θ' αποχωριστούμε τα πρόσωπα που αγαπάμε,οι αγαπημένοι μας άνθρωποι δεν χάνονται. Νιώθουμε πάντοτε καλύτερα οταν έχουμε αγαπήσει. Με τον τρόπο αυτό , η αγάπη υπερβαίνει ακόμα και τον θάνατο. "Αν ζούμε στις καρδιές των ανθρώπων που αφήσαμε πίσω μας, δεν πεθαίνουμε ποτέ ."(THOMAS CAMPBELL)

15 σχόλια:

mar9659 είπε...

Καλό ταξίδι Γιάννη!! Να καλοδεχθείς τον Λεό!!! Καλό σου ταξίδι Λεό μου ,στην αυλή του παραδείσου,αγόρι μου!!!!

Unknown είπε...

καλό ταξίδι..στα δύο νέα παιδιά....
τίποτα άλλο ...συγκινητική πολύ η ανάρτηση....έχω χάσει μκρό δικό μο και είναι πολύ βαρύ...απ'όπου είσαι
συγγενής η φίλος...κουράγιο στα παιδιά σου...μπραβο σου είσαι δίπλα τους μπράβο σου.....

ΕΛΕΝΑ είπε...

Ετσι είναι Μαριάννα μου.
Πεθαίνει αυτός που τον σβήνουμε από την μνήμη μας, την θύμισή μας.
Ο αγαπημένος μας όμως άνθρωπος δεν πεθαίνει ποτέ, όσο ζει μέσα στην καρδιά μας.
Καλό ταξίδι και στα δυο παιδιά!

Ελενα καπακιώτου είπε...

mar9659 μου... τωρα το ειδα...
ποσο λυπαμαι!!!!


καλο ταξιδι στα παιδια...
αν και ειναι αδικο!!!


τετοιες στιγμες τα λογια
δεν χωρανε!!!

νασαι καλα

Ανώνυμος είπε...

ΛΥπηρο να φευγουν νεα ατομα απ τη ζωη

να τους θυμαστε παντα

mar9659 είπε...

Σας ευχαριστώ όλους απο καρδιάς φίλοι μου!Τα λόγια σε τέτοιες στιγμές είναι περιττά...Να είστε όλοικαλά!!!

Aristodimos είπε...

Καλό του ταξίδι στην χώρα των αγγέλων...

Σαφως, γιατι οσο εχουμε στην καρδιά μας και θυμόμαστε εναν άνθρωπο , τόσο αυτος παραμένει ζωντανός.

Ναστε καλα να τους θυμόσαστε λοιπόν...

Αρης

Γιάννης Παππάς είπε...

τα λόγια δεν είναι ικανά να πουν
ότι πρέπει σε τέτοιες στιγμές
το μόνο που μπορώ να σου δώσω είναι τα δάκρυά μου ....

καλή σου νύχτα

ένας είπε...

να΄σαι καλά και να χαίρεσαι τους δικούς σου.
θάρρος δύναμη ελπίδα ΑΓΑΠΗ
φιλικά Σταύρος

Μαργαρίτα είπε...

Καλό Παράδεισο εύχομαι
μέσα από την καρδιά μου...

Ζωή σε σας καλή μου!

Σε φιλώ ***

mar9659 είπε...

Άρη, Γιάννη μου Σταύρο,Μαργαρίτα μου και όλους μα όλους όσοι περάσατε, να αφήσετε μια ευχή για αυτούς τους λεβέντες,που χάθηκαν πάνω στην νιότη τους. Σας ευχαριστώ μέσα απο την ψυχή μου και εκ μέρους του παιδιού μου ΧΊΛΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ!!Να είστε όλοι καλά ,γεροί και δυνατοί.Τα φιλιά μου μου!!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Το έχω ζήσει δυστυχώς 2 φορές αυτό το πράγμα σε μένα και η μια μάλιστα πολύ κολλητή μου φίλη απο την πολυκατοικία δεν παύει να είναι σε καθημερινή βάση ανάμνηση πικρή στη ψυχή μου.Ήρθαμε νύφες σ' αυτό το σπίτι, γνωριστήκαμε, πίναμε το καφέ μας, αλλάζαμε συνταγές, κεντούσαμε μαζί, μάθαμε ράψιμο μόνες μας μαζί, κάναμε οικογ. παρέα, κάναμε όνειρα για όταν μεγαλώσουμε.Παντρέψε το πρώτο παιδί και έκανε το πρώτο εγγόνι..νεότατη.Μαζί ανακαλύψαμε τα πρώτα συμπτώματα της ασθένειας της , ήμουν η μόνη που επέτρεψε να τη βλέπει όπως έγινε και..την έκλαψα..την κλαίω κάθε μέρα.Φίλησα τα στέφανα του γυιού της σαν να ήμουν στη θέση της και τώρα βλέπω τα εγγόνια της κάθε μέρα και δεν μπορώ να μη τη ξεχάσω.Έτσι είναι καλή μου ..δεν ξεχνιέται ποτέ κάτι τέτοιο απλά ο χρόνος το απαλύνει..Το σχόλιο μου αυτό το αφιερώνω στην αγαπημένη μου Φανούλα που έσβυσε στις 17 Αυγούστου πριν 10 χρόνια και που θα θυμάμαι πάντα.

evelina είπε...

λυπάμαι πολύ και για τα δύο παιδιά...κάτι παρόμοιο πέρασα κι εγώ και καταλαβαίνω...πεθαίνουν μόνο αν του ξεχάσουμε...οσο τους θυμόμαστε θα ζούν...καλό ταξίδι να έχουν

mar9659 είπε...

Έτσι ακριβώς είναι Εβελινάκι μου!!Ευχαριστώ για την επίσκεψη σου!!Την αγάπη μου!

Ανώνυμος είπε...

Καλό ταξίδι στα παιδιά. Εκεί που πάνε ο πόνος δεν έχει θέση. Ο πόνος και τα βάσανα μένουν γι' αυτούς που μένους πίσω. Άλλωστε ο Δημιουργός παίρνει στην αγκαλιά Του όσους αλήθεια αγαπά. Σ' εμάς λείπει η ανθρώπινη παρουσία τους ενώ ενώ εκείνοι απολαμβάνουν την ουράνια πολιτεά. Κοντά Του. Όσο δεν ξεχνάμε τους αγαπημένους που φύγανε τόσο εκείνοι βρίσκονται κοντά μας.