Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

Η αγάπη μέσα απο τον θάνατο!!

Πριν λίγες ώρες πέθανε ένας πολύ αγαπημένος φίλος της κόρης μου ο Λεωνίδας σε ηλικία 31Χρόνων απο καρκίνο,επίσης την παραμονή της πρωτοχρονιάς, χάθηκε ακόμη ενας κοινός φίλος και των δύο κοριτσιών μου σε δύστυχημα με την μηχανή ο Γιάννης. την ίδια ηλικία περίπου...Αυτή μου η ανάρτηση λοιπόν ,είναι αφιερωμένη στην μνήμη αυτών των δύο παλληκαριών,διότι τα γνώριζα πολύ καλά και τα αγαπούσα και τα αγαπώ σαν δικά μου παιδιά. Νιώθω λοιπόν την ανάγκη να το κάνω,διότι ξέρω την μεγάλη οδίνη που περασαν η κόρες μου με τον χαμό του Γιάννη ,τον χειμώνα και τώρα της μικρότερης κόρης μου για τον χαμό του Λεό, απο την Πάτρα, όπως τον φωνάζουν οι καλοί του φίλοι .... πιστεύω πως με αυτα που θα γράψω,θα ανακουφίσω τις τρυφερές ψυχούλες των παιδιών μου,μα και όλης της παρέας.....Θέλω να πιστέψουν ακλόνητα,όπως πιστεύω και εγώ και οι περισσότεροι συνάνθρωποι μας,ότι ποτέ δεν χάνουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε,ακόμα κι αν μεσολαβίσει ο θάνατος. Συνεχίζουν να συμμετέχουν σε κάθε πράξη,σε κάθε σκέψη μας σε κάθε απόφαση που πέρνουμε.Η αγάπη τους μένει ανεξίτηλα αποτυπωμένη στην μνήμη και ζεί στην καρδιά μας.Παρηγορούμαστε στην σκέψη πως η ζωή μας έγινε πιό πλούσια και πιο περιεκτική απο την στιγμή που μοιραστήκαμε την αγάπη τους. Μολονότι κάποια μέρα όλοι θ' αποχωριστούμε τα πρόσωπα που αγαπάμε,οι αγαπημένοι μας άνθρωποι δεν χάνονται. Νιώθουμε πάντοτε καλύτερα οταν έχουμε αγαπήσει. Με τον τρόπο αυτό , η αγάπη υπερβαίνει ακόμα και τον θάνατο. "Αν ζούμε στις καρδιές των ανθρώπων που αφήσαμε πίσω μας, δεν πεθαίνουμε ποτέ ."(THOMAS CAMPBELL)