Σάββατο 25 Ιουλίου 2009

Δημιουργώντας τον δικό μαςπαράδεισο

Τι περιμένουμε, τέλος πάντων απο τη ζωή και την αγάπη; Πολλοί λίγοι είναι αυτοί που θ'ανακαλύψουν μια καινούρια ήπειρο, που θα ταξιδέψουν για το Δία, που θ'αλλάξουν την ιστορία ή θα γίνουν μυθικοί εραστές. Η ζωή μας και ο θάνατός μας δε θα έχει ιδιαίτερη σημασία παρά μόνο για μας τους ίδιους και τους ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν. Οι μέρες μας, πιθανότατα, θα περάσουν με το φαγητό, τον ύπνο, το πλύσιμο των ρούχων,τη φροντίδα του κήπου,το μεγάλωμα των παιδιών, με αρρώστιες και ανάρρωση, δημιουργώντας νέους φίλους και αποχαιρετώντας παλιούς , με το πρωινό ντύσιμο και το βραδυνό ξεντύσιμο,
με το βούρτσισμα των δοντιών και το χτένισμα των μαλλιών, με κλάματα, γέλια, θυμούς και απογοητεύσεις, με στιγμές ευτυχίας και ομορφιάς, βλέποντας τον εαυτό μας να μεγαλώνει,να γερνάει, νιώθοντας το θάνατο να πλησιάζει. Αν τελικά υπάρξουν στην ζωή μας ποίηση, ρομαντισμός, βαθύτερο νόημα, θα υπάρξουν μόνο γιατί τα δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι. Η ζωή και η αγάπη που δημιουργούμε είναι η ζωή και η αγάπη που ζούμε. Υπάρχει χρόνος για δουλειά και δημιουργία. Υπάρχει, επίσης, χρόνος για αγάπη. Έτσι δε μένει χρόνος για τίποτε άλλο. COCO CHANEL

Τρίτη 7 Ιουλίου 2009

Οι καρδιές μας έχουν το δικό τους μυαλό


Η καρδιά μας είναι το μέρος που βιώνουμε τα πάθη μας.
Είναι εύθραυστη και ραγίζει εύκολα, έχει όμως μια θαυμαστή ευλυγισία και δυνατότητα επαναφοράς.
Δεν υπάρχει περίπτωση να εξαπατήσουμε την καρδιά μας.
Η επιβίωσή της εξαρτάται απο την ειλικρίνειά μας.
Συχνά, οταν υποπτευόμαστε πως η καρδιά μας είναι έτοιμη να ραγίσει, αποσυρόμαστε στο δικό μας σίγουρο παράδεισο, εκεί όπου μάθαμε να μεταμφιέζουμε τον πόνο μας ή να τον αρνούμαστε ολοκληρωτικά.
Εκεί προσποιούμαστε οτι νιώθουμε σιγουριά και ασφάλεια.
Ο αγώνας με τους πόνους της καρδιάς είναι ένα θετικό στοιχείο για την αλλαγή.
Ελάχιστα πράγματα με ανθεκτική αξία κατακτώνται χωρίς σύγκρουση.
Αν δεν υπάρχει τιποτα να μας εναντιωθεί, κινούμαστε απο τη δράση στην αυταρέσκεια, όπου τελικά ανακαλύπτουμε οτι η απουσία του πόνου δεν είναι απαραίτητα η καλύτερη απάντηση.
Ορισμένοι άνθρωποι νιώθουν με το κεφάλι τους και σκέπτονται με την καρδιά τους.

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

Η αγάπη μέσα απο τον θάνατο!!

Πριν λίγες ώρες πέθανε ένας πολύ αγαπημένος φίλος της κόρης μου ο Λεωνίδας σε ηλικία 31Χρόνων απο καρκίνο,επίσης την παραμονή της πρωτοχρονιάς, χάθηκε ακόμη ενας κοινός φίλος και των δύο κοριτσιών μου σε δύστυχημα με την μηχανή ο Γιάννης. την ίδια ηλικία περίπου...Αυτή μου η ανάρτηση λοιπόν ,είναι αφιερωμένη στην μνήμη αυτών των δύο παλληκαριών,διότι τα γνώριζα πολύ καλά και τα αγαπούσα και τα αγαπώ σαν δικά μου παιδιά. Νιώθω λοιπόν την ανάγκη να το κάνω,διότι ξέρω την μεγάλη οδίνη που περασαν η κόρες μου με τον χαμό του Γιάννη ,τον χειμώνα και τώρα της μικρότερης κόρης μου για τον χαμό του Λεό, απο την Πάτρα, όπως τον φωνάζουν οι καλοί του φίλοι .... πιστεύω πως με αυτα που θα γράψω,θα ανακουφίσω τις τρυφερές ψυχούλες των παιδιών μου,μα και όλης της παρέας.....Θέλω να πιστέψουν ακλόνητα,όπως πιστεύω και εγώ και οι περισσότεροι συνάνθρωποι μας,ότι ποτέ δεν χάνουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε,ακόμα κι αν μεσολαβίσει ο θάνατος. Συνεχίζουν να συμμετέχουν σε κάθε πράξη,σε κάθε σκέψη μας σε κάθε απόφαση που πέρνουμε.Η αγάπη τους μένει ανεξίτηλα αποτυπωμένη στην μνήμη και ζεί στην καρδιά μας.Παρηγορούμαστε στην σκέψη πως η ζωή μας έγινε πιό πλούσια και πιο περιεκτική απο την στιγμή που μοιραστήκαμε την αγάπη τους. Μολονότι κάποια μέρα όλοι θ' αποχωριστούμε τα πρόσωπα που αγαπάμε,οι αγαπημένοι μας άνθρωποι δεν χάνονται. Νιώθουμε πάντοτε καλύτερα οταν έχουμε αγαπήσει. Με τον τρόπο αυτό , η αγάπη υπερβαίνει ακόμα και τον θάνατο. "Αν ζούμε στις καρδιές των ανθρώπων που αφήσαμε πίσω μας, δεν πεθαίνουμε ποτέ ."(THOMAS CAMPBELL)